Er wordt vaak gesproken over de kloof tussen de overheid en de burgers. Op een schrijnende manier werd die zichtbaar in de toeslagenaffaire. Maar ook dichterbij kom je die tegen.
Een klein voorbeeld: de gemeente spreekt met de eigenaar van het kasteel een bijdrage af van 80.000(!) euro per jaar voor het onderhoud van de kasteeltuin. Openstelling voor het publiek was daarbij de voorwaarde. Betaald is er wel, maar openstelling ho maar. De gemeente liet dat gebeuren. Er moest een groep burgers aan te pas komen om de gemeente zover te krijgen dat er gehandhaafd werd onder dreiging met een dwangsom (5000 euro per keer). Dat hielp, al stelt de eigenaar het nu zó voor dat de openstelling te danken is aan zijn goedwillendheid.
Je zou verwachten dat de gemeente zelf alert blijft op het nakomen van de afspraken die zij maakt. Het gaat tenslotte om gemeenschapsgeld. Ook is openstelling van de kasteeltuin een publiek belang. Wij vinden het de omgekeerde wereld als burgers in dit soort zaken steeds zelf in actie moeten komen.
Er zijn helaas veel voorbeelden van situaties waarin de gemeente niet handhaaft. Dit werkt wetteloosheid in de hand en een afkeer van alles wat met de overheid te maken heeft. Niet alleen bij mensen die er slachtoffer van zijn, maar ook bij grote groepen van de bevolking. Men voelt zich vaak machteloos tegenover een overheid die, omringd door deskundigen, meestal machtiger en slagvaardiger is dan de individuele burger.
Een ernstiger voorbeeld: de toenemende digitalisering. De communicatie met de overheid, banken en instanties verloopt steeds meer via internet, ook in Gemert-Bakel. Bezit van een smartphone is onmisbaar. Voor veel ouderen en mensen met geestelijke en/of lichamelijke beperkingen, is dit een groot probleem.
De overheid gaat al jaren uit van “de zelfredzame burger”. Deskundigen hebben al vaker benoemd dat dit een onhaalbaar doel is. Veel mensen zijn helemaal niet zelfredzaam en zullen dat ook nooit worden. Burgers moeten steeds meer zichzelf kunnen redden, maar worden door de digitalisering steeds afhankelijker van hulp. Zij voelen zich machteloos tegenover de overheid die ze opzadelt met deze innerlijke tegenstrijdigheid en extra onkosten.
Sociaal Gemert-Bakel is vóor zelfredzaam zijn bij wie dat kan, maar evenzeer vóór een zorgzame overheid voor wie dat nodig heeft.